Hallo mensen, ik richt het woord tot jullie, ik richt het woord tot jullie met een brief uit de toekomst. Een toekomst die veel mensen zich totaal anders hadden voorgesteld. Weten jullie nog, die COVID-19-pandemie? Nou, die is uiteindelijk ook voor de Nederlandse economie redelijk fataal afgelopen! Ik schrijf deze brief vanuit de toekomst, omdat waarschuwen niet langer hielp. Misschien dat dit hedendaagse inkijkje in de dramatische gevolgen van jullie gedrag en handelen, jullie nog wel op tijd bij zinnen kan brengen!?
Het moet allemaal zo’n beetje zijn begonnen toen waarschuwen niet langer hielp. Ondanks dat er vrijwel wekelijks door de regering en het RIVM werd gewaarschuwd voor de consequenties van het collectief blijven schenden van de coronaregels, trok op een gegeven moment bijna niemand zich daar meer iets van aan. Ondanks duidelijke afstandsregels en bepaalde beperkingen op ontmoetingen, leefde een deel van Nederland er blijkbaar gewoon op los.
Velen van hen behoorden tot de toendertijd jonge, gezonde en welvarende Nederlanders, die meestal nauwelijks klachten ondervonden van het coronavirus. Moesten zij zich dan iets gelegen laten liggen aan het feit dat veel ouderen of mensen met een kwetsbare gezondheid ernstig ziek konden worden van dit virus? Nee, toch zeker. Overigens, denk niet dat dit in andere Europese landen heel erg anders was. Nee hoor, daar speelde feitelijk exact hetzelfde met precies dezelfde dramatische uitkomsten.
In eerste instantie liepen hoofdzakelijk de aantallen besmettingen in de leeftijdsgroep van grofweg 20 tot 40 jaar stevig op. Omdat deze groep meestal geen ernstige ziekteverschijnselen ontwikkelde, leek er tot op dat moment niet zo heel veel aan de hand te zijn. Dit was toendertijd ook het voornaamste verweer van individuen uit deze groep. Dat wil zeggen, op de zeldzame momenten dat zij openlijk werden geconfronteerd met het aan hun laars lappen van de coronaregels. Wekenlang liepen de besmettingen alsmaar hoger en hoger op, tot er een moment kwam dat dit opkomend tij met geen mogelijkheid meer was te keren.
De exponentiële toename van het aantal besmettingen was al lang voordat de regering en het RIVM uiteindelijk de allerhoogste alarmfases inluidden niet meer te keren met regionale maatregelen. In een tijdsbestek van slechts luttele weken stroomden de ziekenhuizen wederom vol met ouderen en mensen met een kwetsbare gezondheid. Nauwelijks verschillend van de eerste golf in het voorjaar. De tweede golf, die zo lang werd gebagatelliseerd door met name jonge mensen, was een voldongen feit.
Inmiddels weten we dat er tijdens deze tweede golf wederom vele duizenden ouderen en mensen met een kwetsbare gezondheid onnodig hun leven verloren. Onnodig, omdat dit met voldoende maatschappelijke verantwoordelijkheid en burgerzin grotendeels voorkomen had kunnen worden.
Maar dat was niet het enige, de economie die nog enigszins leek op te veren na de eerste lockdown in het voorjaar, bleek niet meer opgewassen tegen de lockdown-maatregelen van die herfst en de daarop volgende winter. De rest is geschiedenis, zoals jullie maar al te goed weten. Vele honderdduizenden mensen verloren als gevolg van deze tweede lockdown hun baan en hun inkomen. De economie kwam deze klap gedurende langere tijd nauwelijks meer te boven. Een decennium aan economische vooruitgang verdampte in luttele maanden.
En de jongeren en jong volwassenen, degenen in de leeftijdsgroep van grofweg 20 tot 40 jaar? Wij beschouwen hen tegenwoordig als dé verloren generaties van de jaren 20. Baanzekerheid, inkomensperspectief of een gedegen pensioenopbouw? Vergeet het maar voor hen. Het heeft zeker een klein decennium geduurd voor de economie zich weer enigszins herstelde en op dat moment kondigden de nieuwe generaties zich al weer aan.
Het is schrijnend voor diegenen die het betreft of overkomen is, maar collectief gezien hebben zij het volstrekt aan zichzelf te danken. Althans dat is het onomwonden oordeel van onze vaderlandse geschiedschrijvers. Immers, het was deze leeftijdsgroep die onvoldoende maatschappelijke verantwoordelijkheid en burgerzin kon opbrengen voor hun kwetsbare medeburgers. Als gevolg hiervan kon de regering uiteindelijk weinig anders doen dan het land voor de tweede keer een langdurige lockdown opleggen. De besmettingscijfers waren op geen enkele andere manier nog omlaag te krijgen.
Diegenen die de maatregelen aanvankelijk het hardst negeerden, ja zelfs openlijk ridiculiseerden, blijken er uiteindelijk economisch het hardst door getroffen te zijn. In zoverre zou je kunnen redeneren dat er tenminste ten dele een schrijnende vorm van rechtvaardigheid lijkt te bestaan. Of anders geformuleerd: eigen schuld, dikke bult!
Overigens bestaan er nog archiefbeelden, beelden van met name jongeren en jongvolwassenen die lachend achterover op een terras zitten te drinken en alle zorgen over het virus nonchalant wegwuiven. Zo’n vaart zal het allemaal wel niet lopen, zeiden ze. In de jaren daarna waren er nauwelijks meer terrassen. De horeca werd letterlijk gemarginaliseerd als gevolg van de lockdown en de voortvloeiende economische malaise.
Terwijl de horeca de laatste jaren eindelijk weer een beetje opkrabbelt, zullen de jongeren en jongvolwassenen van toen het waarschijnlijk nu niet breed genoeg meer hebben om daar nog van te kunnen genieten. Derhalve zegt men niet voor niets dat elke verloren generatie grotendeels zijn eigen verkeerde keuzes maakt.
Overigens, niets hoeft voor eeuwig in steen gebeiteld te zijn. Zolang de letters, woorden en zinnen in een brief uit de toekomst niet ouder dan, zeg 30 dagen zijn, kan diezelfde toekomst vaak nog worden veranderd. Dat wil zeggen als deze brief naar het juiste temporele tijdvak is verzonden. Dit hebben onze knapste wetenschappers empirisch vastgesteld. Er staan namelijk altijd meerdere versies van de toekomst in de startblokken. Ook dat weten wij uit temporeel onderzoek van onze knapste koppen.
Het is daarom
aan de op het moment van lezen
huidige generatie twintigers en dertigers
om alsnog voor een leefbare toekomst te kiezen!
Bron: Art Huiskes (onderzoeksjournalist)